هجدهم ذی الحجه سال دهم هجری، روزی است که هستی، تمامت خود را به غدیر خم بخشید تا عید شود.

زیباترین دکلمه‌ها برای عید غدیر، همان بود که پیامبر اسلام در روز هجدهم ذی الحجه سال دهم هجری قرائت کردند:«هر که را من مولا و سرپرستِ اویم، پس علی علیه السلام نیز مولا و سرپرست اوست؛ خدایا! دوست بدار هر که او را دوست بدارد و دشمن بدار هر که او را دشمن بدارد». سخنی از این گویاتر و روشن‌تر برای دلیل دوستی علی نیست.

چیست این بهار خجسته؟ چیست این لحظه شگفت زیبا، زیبای شگفت؟

انگار این شگفتی تنها در آسمان نیست؛ گویی کره زمین را هاله‌ای از انوار سبز، احاطه کرده است! گویی تکامل واپسین زمین، در حال شکل‌‏گیری است! این تنها معجزه نوروز نیست. این تنها شکوه آغازین بهار نیست. این نور، برای آسمانیان، آشناتر از زمینیان است. امروز، روز تمام زیبایی‌‏هاست؛ روز تبلور عشق در تمام آینه‌‏هاست؛ روز زیبای ولایت است؛ روز تکامل مادی و معنوی آفرینش. امروز، روز شکوفایی ولایت در قاموس خلقت است؛ یک روز توحیدی زیبا که ترجمان عدل الهی در قامت امامت است؛ ترجمان صداقتِ معاد در بلاغتِ نبوت، نتیجه تلاش هزاران پیام ‏آور الهی.

صدای دلنشین حضرت جبرئیل علیه السلام است و جان مشتاق حضرت رسول صلی الله علیه و آله.

ندای وحی، جان و تن حضرت را می‌آشوبد و تبسمی دل‏نشین، بر لب‌‏های مبارکش می‌‏نشیند. احساسی سبک و شعف‏ناک، سراسر وجودش را فرا گرفته است.

کیست مولا؟ آنکه آزادت کند!

اینک زمان، آغاز دیگری را تجربه می‌‏کرد. فصلی تازه در حال شکفتن و تبلوری تازه در حال شکل گرفتن بود؛ آغاز فصل عشق، فصل ارادت، فصل زیبای ولایت؛ فصلی که می‌طلبید دست‏‌های حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله را برای توسل؛ برای دعا، دعایی به زیبایی اجابت:

اللهم وَالَ مَن وَالاهُ و عَادِ مَن عاداهُ، وانصُرْ مَن نَصَرَهُ، وَاخْذُلْ مَن خَذَلَهُ

اندک اندک جمع‌ها به هم پیوست. نجوا‌ها به زمزمه‌‏های بلند بدل شد. آن‏گاه، چشم‏‌ها فراتر از نگاه‏‌ها به چهره زیبا و متبسّم پیامبر صلی الله علیه و آله دوخته شد. سکوت... سکوتی در نهایت زیبایی، آسمان و زمین را دربرگرفت. اینک، پیام آور خوبی‏‌ها بود و پیامی دیگر؛ پیامی که باعث شادمانی اهل دل و غمگینی نفاق‏‌پیشه‌گان بود. پیام پیام آور مهربانی به همه رسید. اینک کائنات باید شاهد پیوند امامت و نبوت می‌‏شد؛ پیوندی که انوار آن، با گره خوردن دست‌ها در همدیگر، تمامی آسمان و زمین را در برگرفت و ذره ذره هستی، شروع به تسبیح ذات اقدس باری ‏تعالی کردند.

اینک خداوند، آرمانی‏‌ترین اندیشه را به پیامبر خویش ارزانی داشته بود؛ اندیشه‌ای که در جهان خاکی، تحولی عظیم و در جهان افلاکی، ذوقی سلیم، برای عبادت حضرت پرورگار به وجود می‌آورد. گویی هنگام عاشقانگی‏‌ها بود؛ هنگام به وجد آمدن تمامی سلول‏‌ها، با ذکر یا علی.

فرمود: هر کسی را که من مولای اویم، علی مولای اوست؛ مولایی که شما را از بند خودپرستی‌‏ها آزاد خواهد کرد؛

کیست مولا؟ آنکه آزادت کند!

هر دو دست، نشان عظمت همدیگر بودند؛ عظمتی که خداوند، آن را در ادیان دیگر بشارت داده بود؛ بشارت امامت و حکومت صالحین بر زمین! بشارت فصلی که عدالت الهی را در نقطه نقطه زمین مستقر کند. بشارت ولایت مولا امیر المؤمنین، عدل مجسم خداوند در زمین.

درود خداوند بر امین وحی الهی و کشتیبان نبوت، حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و روح نماز، مولای جوان‏مردان، حضرت علی مرتضی باد.

آحاد ملک چو سجده بر آدم کرد

بر نام علی و شوکت خاتم کرد

در روز غدیر خم نه تنها آدم

عید سعیــد غدیــر خم بر شما مبـــارک باد