صداي پاي قافله سالاري مي آيد، صداي زنگ شتري، كاروان نزديك مي شود، كارواني كه مقصد نهايي اش كربلاست.

اينجا سرزمين طف است، سرزمين موعود، كاروان به مقصد رسيده و خيمه ها به عظمت خورشيد تكيه كرده است، گرما هر لحظه تكثير مي شود و عطش تنها تصوير دل انگيز نينوا است و بس.

كربلا يا طف ، فرقي نمي كند، آن روزها معناي هر كدام تنها يك چيز بود: عطش و عطش يعني سيراب شدن از لحظات آسماني جهاد، يعني چرخيدن در دل ميدان ، ذوب شدن و پيوستن به بيكرانه آبي آسمان.

ياد كربلا و واقعه عاشورا دانشگاهي است كه تو را مي خواند و اين بار هم چه شور و شوقي ايجاد مي كند اين ماه عطش.

شهر حال و هوايي ديگر به خود مي گيرد، بچه هياتي ها در تكاپو هستند، بار ديگر نغمه هاي عاشقانه حسين(ع) نقل محفل شان شده است، همه همديگر را پيدا مي كنند، محرم مقصد مشترك همه است،اينجا عشق توزيع مي شود.

بايد دوباره لباس سياه خود را بپوشيم، بايد خودمان را خانه تكاني كنيم، بايد به اصل خويش بازگرديم، به يك ظهر داغ ، پا به پاي عطش كودكان بسوزيم ، با ضجه هاي زينب(سلام الله عليه) آتش بگيريم ، 72 بار هروله كنان بر مدار شعله هاي عشق سوختن را تجربه كنيم تا كه محرم را درك كنيم.

واي مگر محرم همين سياه پوشيدن است و ...

نه ، محرم تمرين سوختن است، تمرين شعله ور شدن، مشق ققنوسي بودن، تمرين سوختن در آتش عشق، مشق فداكاري و ايثار، تمرين جانبازي با دستان بريده، محرم تمرين عاشقي است با سر بريده، محرم مقصدي است براي مبداء، محرم رجوعي دوباره است و محرم...

محرم ماه عاشورا است و شهيد شش ماهه، محرم ماه دلهاي شكسته كودكان حرم است و زينب شكسته بندي كه خود بيش از همه مي شكند، محرم ماه داغ برادر است و سرداري كه مشك بر دندان در راه خيمه هاي كودكان تشنه آسماني گام بر مي دارد.

نه اشك ها در چشم دوام مي آورند نه حرف ها بر زبان، روايت درد آسان نيست و زبان بسيار ناتوان در گفتن ناگفتني ها است.

محرم سعي زينب( سلام الله عليه) است ميان سر و تن از هم جدا، محرم غروب 72 خورشيد و اسارت فرزندان رسول الله است، سلام بر محرم كه فاطميه اي ديگر از اشك را براي چشمان ما به راه مي اندازد.
سلام بر استواري غيرقابل ترسيم عاشوراييان ، سلام بر آن گامهاي شكيبا و لبهاي تشنه، سلام بر آخرين تبسم نوزاد شش ماهه و نگاه حسرت آميز پدر.

محرم يعني نگاه خون آلود عباس بي دست به فرياد 'يا اخا ، ادرك اخاك'.

خونهاي پاك جاري شده در عاشورا تا ابديت در رگ و ريشه آزادگي جاري شده است، كدام آزاده‏اي است كه وامدار قيام حسين(ع) و قيامتي كه هفتاد و دو تن در آن روز واقعه برپا كردند ، نباشد؟ و كدامين چشم است كه مرثيه مصيبت آل ثارالله را بشنود و خونابه غم مظلوميت و غربت انسان را از ديدگان فرو نريزد؟
بايد حسيني شد. هر جا كه قيامي برپا است.

تا معروفي اقامه شود، حسين(ع) آنجاست و هر كه بر منكر و ستم نخروشد به كاروان حسين پشت كرده است.

هان اي حسينيان، خيمه‏هاي عشق و ايمان بر پا داريد و بر سنج آگاهي و طبل رحيل بكوبيد كه محرم، آغاز هجرت انسان از راه رسيده است،آغازي ديگر بر معروفي كه امام عاشقان راهش را ترسيم كرد باشد تا فردا روزي شفيع عاشقانش باشد.

'جز حسين(ع) ابن علي (ع) كيست كه در راه خدا آنچه دارد به عالم سراسر بدهد. '
'السلام عليك يا اباعبداالله الحسين'
'اللهم ارزقتي شفاعه الحسين يوم الورود'.
'يا حسين 'جز تو كسي آيا مكرر كشته شد ؟